anexartito.gr

Η Ίμβρος δεν είναι μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα - είναι μια ολόκληρη ιδέα, μια ολόκληρη ιστορία, αλλά παράλληλα, αποτελεί και παράδειγμα. Ένα παράδειγμα του πώς το ποδόσφαιρο και αθλητισμός γενικότερα μπορούν να γίνουν μια ζωντανή κοινότητα πολιτισμού, που κρατάει τις μνήμες ζωντανές και τις δένει με τον πιο όμορφο τρόπο με την καθημερινότητα, δίνοντας ξεχωριστό χρώμα στη ζωή. Ένα παράδειγμα του πώς το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά …μπαλίτσα, δηλαδή κάτι ξεχωριστό από τις υπόλοιπες πτυχές τις καθημερινής ζωής, αλλά κομμάτι της, συνδεδεμένο με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια που την απαρτίζουν. Η ποδοσφαιρική ομάδα Ίμβρος, λοιπόν, κουβαλάει πίσω της την ιστορία του ομώνυμου νησιού. Ο ξεριζωμός ήρθε αργότερα και κλιμακώθηκε τη δεκαετία του '60, λόγω της πολύμορφης καταπίεσης που δέχθηκε ο ελληνικός πληθυσμός του νησιού, ο οποίος αδυνατούσε  πλέον να μείνει στα πατρογονικά του χώματα και έτσι, η συντριπτική πλειοψηφία επέλεξε να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή πίσω στην Ελλάδα. Οι πρόσφυγες της Ίμβρου έφεραν μαζί τους τις μνήμες τους και την αγάπη τους για τον τόπο τους, ψάχνοντας τρόπους να τα εκφράσουν και να τα κρατήσουν ζωντανά. Ακριβώς μια τέτοια προσπάθεια ήταν και η δημιουργία της ποδοσφαιρικής ομάδας το 1972 από ανθρώπους των οποίων η σκούφια κρατάει από το νησί.  Η ποδοσφαιρική "Ίμβρος", συμμετείχε  αρχικά στο τουρνουά του Γιάννου, μετά στην Καλλιθέα και εν συνεχεία στου Κουκακίου, για να φτάσει τελικά η ομάδα να μπει στο Ανεξάρτητο Πρωτάθλημα της Ένωσης, όπου και αγωνίζεται μέχρι σήμερα. Σήμερα μπορούμε να συναντήσουμε τους Φώτη και Κώστα Πινήρο και Απόστολο Φλιάκο, όπως και τον Τάκη Ντούρλαρη που εμφανίζεται από το 1982. Και ο τελευταίος είναι κι εκείνος που αναλαμβάνει τη σημερινή μας «ξενάγηση».

-Ποιος ήταν ο βασικός στόχος και σκοπός;

-Ο στόχος και ο σκοπός παραμένουν  ακόμη και σήμερα οι  ίδιοι: να έρθουν κοντά μέσω του ποδοσφαίρου οι Ιμβριώτες και να ασχοληθούν με αυτό, και να διαδοθεί παντού το όνομα του νησιού, κρατώντας έτσι ζωντανές για πάντα τις μνήμες. Και τα δυο βεβαίως έχουν επιτευχθεί με απόλυτη επιτυχία. Γι αυτό κι εγώ είμαι χαρούμενος διότι έχω συμβάλει καθοριστικά

-Αυτή η ποδοσφαιρική περιπλάνηση σε άλλα τουρνουά είχε θετικά ή αρνητικά στοιχεία;

-Θετικά, διότι μπορέσαμε στη συνέχεια να καταλάβουμε ποια είναι η καλή διοργάνωση και ποια η κακή. Και επιλέξαμε την Ένωση όπου παραμένουμε μέχρι σήμερα και στηρίζουμε τις προσπάθειες του προέδρου της Γιώργου Πλουσή, αλλά και του Χάρη. Είναι ένα λιμάνι σίγουρο που προσφέρει όλα αυτά που θέλει ένας νέος να παίξει μπάλα σε ανεξάρτητο επίπεδο.

-Συμμερίζεσαι  αυτούς που λένε πως είναι το καλύτερο όλων;

-Μα φυσικά για έναν παραπάνω λόγο, πως ήδη παίζουμε και μάλιστα από τότε που επιλέξαμε την Ένωση δεν έχουμε σκεφτεί και παρά τα όποια προβλήματα έχουμε να αποχωρήσουμε. Και όχι μόνον αλλά είμαστε από τους καλύτερους διαφημιστές της. Ειδικά εγώ όπου πάω και γίνεται ποδοσφαιρική συζήτηση πάντα προσπαθώ να μέσα της να βάλω και την Ένωση και τη σπουδαία δουλειά πόυ γίνεται.

-Τώρα στα δύσκολα έρχονται  Ιμβριώτες;

-Είναι ένα μεγάλο ζήτημα αυτό, αφού  πλέον δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν τα ψάχνουμε. Θα ήταν μεγάλη μας χαρά να έρθουν Ιμβριώτες και να προστεθούν στην ομάδα του τόπου μας. Όμως επειδή αυτό είναι δύσκολο, προσπαθούμε και προκειμένου να διατηρηθεί  η ομαδα και το όνομα της Ιμβρου, να έχουμε ανοίξει την πόρτα  και σε άλλα παιδιά που θέλουν να παίξουν μπάλα. Και πρέπει να ομολογήσω πως  την έχουν αγαπήσει περισσότερο.  Κι εδώ αξίζει να αναφέρω τη μεγάλη συμβολή του Ακη Μούχαλη, που μας βοηθά με κάθε τρόπο και στηρίζει την προσπάθεια όλων μας για διατήρηση του Ιμβριακού στοιχείου έστω και μέσα από την ποδοσφαιρική ομάδα που έχουμε δημιουργήσει.

 

Και είναι γεγονός πως ο Τάκης Ντούρλαρης, ήταν ο άνθρωπος που έβαλε πλάτη, στα πολύ δύσκολα χρόνια όταν η ομάδα ταρακουνήθηκε  και κινδύνεψε ακόμη και με διάλυση, να την κρατήσει με νύχια και με δόντια και σήμερα όλοι να απολαμβάνουμε τη συμμετοχή αυτή της ομάδος που μπορεί οι κάτοικοι να ξεριζώθηκαν όμως το ελληνικό στοιχείο είναι ακόμη ζωντανό και να μας θυμίζει πως η Ιμβρος είναι ελληνικός τόπος…