anexartito.gr

Από τις ομάδες που κοσμούν το ανεξάρτητο πρωτάθλημα της Ένωσης είναι και ο ΣΕΠΑ (Σύλλογος Εκτελωνιστών Πειραιώς Αθηνών). Ίσως από τις πιο προνομιούχες του εργασιακού χώρου, που υφίστανται αυτή τη στιγμή, τόσο σε επίπεδο φυσικών προσώπων όσο και θεσμικά αφού ο Σύλλογος είναι κοντά στην ομάδα και με κάθε τρόπο την υποστηρίζει. Την  ενισχύει οικονομικά καλύπτοντας όλο το αναλογούν ποσό, αλλά και  ότι άλλο προκύψει, ώστε  να μπορούν οι ποδοσφαιριστές – Εκτελωνιστές να αθλούνται παίζοντας ποδόσφαιρο.  «Είναι μεγάλη η αγάπη μας για το ποδόσφαιρο», θα μας πει ο Άρης Γαλάνης, ένας εκ των ιδρυτών της ομάδος , αλλά και ο βασικός πορτιέρο, που όλα αυτά τα χρόνια , υπερασπίζεται την εστία, θα έλεγε κανείς με αυτοθυσία χωρίς υπερβολή, κάνοντας την αρχή και βάζοντάς μας… ζεστά στο κυρίως πιάτο που είναι να μάθουμε κάποια πράγματα για τους πρωτοπόρους της Β2. Ο ίδιος έχει παίξει ποδόσφαιρο στον Άττικό και σε ηλικία 23 ετών σταμάτησε το ποδόσφαιρο, στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη διαιτησία και σφύριζε αγώνες της ΕΠΣΑΝΑ, μέχρις ότου, να την εγκαταλείψει  επειδή τη… «βαρέθηκε»! Αυτόν τον  τύπος που λέει μόνον αλήθειες, βρήκαμε σήμερα να ανακρίνουμε.

-Πολύ γρήγορα τα βαρέθηκες όλα. Υπήρχε κάποιος λόγος που σταμάτησες τόσο νωρίς το ποδόσφαιρο;

- Ναι είναι αλήθεια πως σταμάτησα πολύ νωρίς το ποδόσφαιρο, γιατί ακριβώς  δεν με ενθουσίαζε πλέον. Έβλεπα κάποια πράγματα που δεν με γέμιζαν. Κάποιες αδικίες που γίνονταν με κράταγαν σε απόσταση, με συνέπεια να χαθεί το πάθος. Κι αν δεν έχεις  πάθος στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να παίξεις.

- Και μετά;

- Κάποιοι φίλοι μου,  με παρότρυναν να ασχοληθώ με τη διαιτησία, όχι για τα λεφτά, αλλά περισσότερο για το χόμπι μου και κυρίως γιατί  ήθελα με κάποιον τρόπο να βρίσκομαι στο γήπεδο. Έτσι δεν με χάλασε αυτό. Γράφτηκα στη σχολή και άρχισα στη συνέχεια να σφυρίζω αγώνες της ΕΠΣΑΝΑ και μάλιστα πολλοί τότε που με είχαν δει, μίλησαν κολακευτικά για μένα. Όμως δεν με έπεισαν και γρήγορα τη σταμάτησα κι αυτή για να αφοσιωθώ στη δουλειά μου.

- Και η ομάδα πως προέκυψε;

- Από το χώρο εργασίας και από το πάθος που είχαμε για το ποδόσφαιρο. Έτσι τη 10ετία του ‘80 και βάζοντας όλοι μας το μεράκι και την όρεξη για μπάλα με μπροστάρηδες κάποιους συνάδελφους και με την προσθήκη του Νίκου Πηλίδη και  Γιώργου Ζερβακάκη, η ομάδα ετοιμάστηκε και  σε χρόνο  μηδέν , ήδη συμμετείχε στο εργασιακό πρωτάθλημα του Πειραιά. Ήταν μια τρομακτική εμπειρία, αφού σ’ αυτό το πρωτάθλημα συμμετείχαν πολλά μεγάλα ονόματα του εργασιακού χώρου.

- Φαντάζομαι ο ρόλος και ο στόχος σας θα ήταν πρωταγωνιστικός;

- Ακριβώς. Δεν φτιάξαμε μια ομάδα, απλά για να συμμετάσχει , αλλά όπου κι αν δηλώσαμε συμμετοχή, πάντα ο ρόλος μας ήταν πρωταγωνιστικός. Γι αυτό όποιος δει την τροπαιοθήκη μας θα καταλάβει αμέσως πως η ιστορία που κουβαλάμε είναι τεράστια.

- Παρότι στο πρωτάθλημα της Ένωσης είστε «νέοι» και ο χρόνος είναι λιγοστός, φαντάζομαι θα έχεις  σχηματίσει μια πρώτη εικόνα;

 

- Είναι το πιο αξιόλογο και το πιο δυνατό πρωτάθλημα στην Αθήνα. Υπάρχει μεγάλη αγωνιστική ποιότητα  και κυρίως εκείνο που μας εντυπωσιάζει είναι πως έχουμε αντιπάλους, που παίζουν καλό ποδόσφαιρο. Άλλωστε κι εμείς αυτό θέλουμε να παίζουμε, καλό ποδόσφαιρο και να το ευχαριστιόμαστε.  Είναι ο πρώτος στόχος που έχουμε θέσει.  Το επίπεδο είναι το πιο ανώτερο που έχω δει, ενώ  και η άριστη διοργάνωση και ο προγραμματισμός εκ μέρους τόσο του Χάρη Πλουσή, όσο και του Γιώργου Πλουσή, μας κάνει και αισθανόμαστε κάθε μέρα και πιο άνετα.  Με μια λέξη είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι.