Η Ιμβρος κρύβει ευαισθησίες και καημούς
- Λεπτομέρειες
Η περίπτωση της Ίμβρου είναι εντελώς διαφορετική από τις άλλες ομάδες. Η δημιουργία της είναι μια πονεμένη ιστορία που ελάχιστοι ξέρουν. Πρωτίστως είναι μια ομάδα που υποστηρίζεται από τους ξενιτεμένους του νησιού, που έφυγαν από τον τόπο τους και ήρθαν στην πρωτεύουσα για να βρουν μια καλύτερη τύχη, αλλα παράλληλα έφεραν μαζί τους τα ήθη και τα έθιμα. Τα οποία πέραν του πολιτιστικού συλλόγου που αυτονόητα ίδρυσαν τα μετέφεραν και στην αντιπροσωπευτική ομάδα ποδοσφαίρου. Γι αυτό ακριβώς και λατρεύεται από όλους τους Ιμβριους… Ίσως και να είναι από τις πλέον παλιότερες ομάδες που υπάρχουν σήμερα στο Λεκανοπέδιο και η οποία εξακολουθεί και δίνει τις δικές της αγωνιστικές παραστάσεις. Πάντως το 1972 ήταν η μέρα που για πρώτη φορά ακούγεται στα ποδοσφαιρικά στέκια το όνομα της Ίμβρου! Και μάλιστα όσοι ζούσαν και ανάπνεαν στους ποδοσφαιρικούς τότε ρυθμούς, και γνώριζαν λεπτομέρειες, έχουν να πουν μόνον κολακευτικά λόγια για την οργάνωσή της και για τις προοπτικές που υπήρχαν. Αργότερα τα ινία τα πήραν ο Τάκης Ντούρλαρης μαζί με τους Φώτη Πινήρο και Γιώργο Ψαρρό. Σήμερα ο πρώτος (Τάκης Ντούρλαρης) σηκώνει το μεγάλο βάρος της επανασύστασης της ομάδος κι έχει πολλά να μας πει:
-Από τη στιγμή που σκοπός της ίδρυσης της ομάδος ήταν ιερός και είχε να κάνει με τον ξενιτεμό των Ιμβρίων από τον τόπο τους, σαφέστατα και όλα όσα ακολούθησαν είχαν μια πορεία. Μια πορεία που ξεκινούσε από την ίδια τη φιλοσοφία και την κουλτούρα των ανθρώπων που την κουβαλούσαν και κατέληγε στη φανέλα – σύμβολο της εποχής εκείνης. Κι εδώ αξίζει να τονιστεί πως η ομάδα δεν δημιουργήθηκε μόνον για να παίζουν μπάλα τα μέλη του συλλόγου, αλλά μέσα από την ομάδα, να διατηρηθούν οι σχέσεις μεταξύ των μελών και να παραμείνει διαχρονικά το λογότυπο. Το ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, το όνομα της Ίμβρου μέσω του ποδοσφαίρου ακούγονταν σε όλα τα σημεία της Αθήνας, έκανε την ηγεσία του συλλόγου να ασχοληθεί πιο ενεργά και με τον ποδοσφαιρικό τομέα.
Διαβάστε περισσότερα: Η Ιμβρος κρύβει ευαισθησίες και καημούς